Hep kırıldım hep düştüm…
Sen yine YOKSUN…
Hep yoksun…
Gözlerimi kapıyorum dönüp duruyorum sabaha kadar.
Sensizken her güne yorgun uyanıyorum tadım yok işte anla.
Oysa yanımdayken sen günün tüm yorgunluğunu unutuyorum.
Huzurla dalıyordum uykuya.
Seninleyken sadece bir kaç saatlik uyku bile ertesi günü ayakta ve sapasağlam geçirmeme yetiyordu.
Ama yokluğun zor geldi...
Eski ben yok...
Bu çektiğim acı beş para etmez ruhumla böyle daha ne kadar sürer bilmiyorum...
Hem bu hayata verilmiş uzun vadeli bir sözümde yok.
Her geçen saniye bitiş çizgisine yaklaşıyorum
" Bittiğimi hissediyorum. . . "
Bitişimi anlatmaksa koskoca bir ahmaklık aslında…
Günler geçtikçe yabancılaşıyor bu dünya…
Bu şehir yabancılaşıyor...
Herkes daha bir yabancı daha da bir yalancı oluyor…
Yalan geliyor insanlar duyguları sözleri…
Varlığının bir anlamı olsun derken;
Sen nedense en çok da anlamsızlığa yakıştın.
Oysa bu değildi sana dair başlattığım hikâyenin sonu.
Böyle olmamalıydı.
Tutulmamış bir söz kadar acıyor içim.
Tutulmamış bir söze yapılan sayısız itiraz kadar ezildi ruhum.
Şimdi nasıl kanıyor yüreğim farkında olmadan bir bilsen…
Durduramıyorum bedenimde sızlayan ince sızıyı…
Yüreğime bıraktığın cümleler aklımdayken uyku uğrar mı sanıyorsun gözlerime?
En büyük hatam;
Kalbinde gerçek aşka yer olmayan birine gönül düşürmekti belki...
Bilmiyorum!
Aslını istersen uzun zamandır neden aramıyorum…
Susuyorum…
Sen ve ben sevemedik birbirimizi "yalnızlığımızı" sevdiğimiz kadar...
Belki de; beraber olunca birbirimizi kaybedeceğimizden korkmuştuk...
Belki de bizi terk etmeyenin sadece yalnızlığımız olduğuna inandık ve Sustuk...
Belki de hiç istemedik..!
Ama sadece S U S T U K . . .
