Gördükçe acı çekiyorum,
Titriyor eLim, hızLanıyor birden kaLbim,
Diken diken oLuyor tüyLerim.
Evet, her an karşımda o,
YaLnızca güLümsüyor, acıtıyor.
Ama bağLıyım bu acıya ben,
Yeni doğmuş bir bebeğin anakokusuna bağLı oLduğu gibi,
ÇöLde yaşayan bir insanın suya duyduğu bağLıLık gibi.
Ve asLında o benim çimentom,
Bense ufak bir kiremit parçası.
Karışamadan yan yana duran kiremit ve çimento...
Karşımda şu an o, güLüyor.
O güLdükçe eriyorum, parçaLanıyorum.
Sesini duydukça sağır oLuyorum,
Bir tek onun sesi geLiyor sanki...
Ve seviyorum onu,
KarşıLıksız, sonsuz ve biçâre...
Huzur veriyor bu acı bana,
Bir tutkaL gibi çimentonun yerini tutuyor sanki.
O acıyLa mutLu oLuyor, mutLu görünüyorum.
O başka kiremiti bağLasa da yaşama,
Ben onun tutkaLıyLa, acısıyLa yaşıyorum; SeviyoRum!...
