Bilirsin sevgili
Sana hep güneş topladım ben
Mevsim ayaz, kar, boransa da
Amansız esti umutlar
Soğudu rüzgarın mevsimin her sıcağında
Oysa ben,
Her sabah sensiz, sana uyanır
Ve her gece sensiz, sana uyurken
Bir de inadına hasretini ektin gönül bahçemin kıraç toprağına
Sensizlik yeşeriyor bak
Fidan olmuş büyümekte gönlümün saksısında
Ey sevgili, sensizlik bensizlikti oysa
Niye ektin hasreti
Bensizliği biçmek mi vardı fikrinin hasatında?
Öyleyse bırakayım topladığım güneşleri avuçlarına
Tırnaklarımla kazımıştım
Bir gülümseme…
Bir mutluluk…
Bir ışık olsunlar diye
Ömrümün karanlık sokaklarına….
