Güneş doğardı her günün batımında
Karanlığa çalardı ebem kuşağı
...
Gözlerin zeytin kokardı
En sevdiğimden , kapkarasından
Dudaklarında karanfilleri okşardım
Menekşeler yetiştirirdim saçlarının arasında
Mor istemem ,kırmızı menekşeleri severim ben,derdim
Sen bulmaca çözerken ben senin ellerine bakardım
Gözlerindeki o bilmişliği seyreder , kaleme dokunuşunu izlerdim
İnce belli çay bardağının en ince yerini tutardın,
Narindin
Bir el tavla atalım derdin,
Ben senin hayatıma attığın düşeşleri seyrederdim
Çarpık dişlerin bile ayrı güzeldi,çirkin kralımdın...
Sen benim en sevdiğimdin...
Bir şarkı söylerdin ki içim erirdi buz kesen tenimde
Habersizdin,
Sen sadece yazamadığım şiirimdin
Söyleyemediğim şarkım
Ardı arkası kesilmeyen,ağzıma yakışmayan küfürlerimdin
Kaç beden pantolon giyersin diye merak ettiğimde,
Sen görmeden belini incelerdim
Saçların uzasa ne zaman kesecek diye beklerdim
Gömleğinin ütüsü bozulsa tir tir titrerdim
Ben ütü yapmayı bilmezdim ki
Hani olur da sunu ütüle dersin diye boynumu büker korkakça beklerdim..
Ben niye böyleydim?
Sen benim neyimdin?..
Sen benim kimimdin?..
Yüzünden bin parça düşse ilk ben endişelenirdim...
Oysa sen benden bihaberdin...
Gözlerin zeytin kokardı
En sevdiğimden , kapkarasından
Dudaklarında karanfilleri okşardım
Menekşeler yetiştirirdim saçlarının arasında
Mor istemem ,kırmızı menekşeleri severim ben,derdim
Ben sende;
Zeytin karasını,
Karanfilleri,
Menekşeleri,
En kırmızısından menekşeleri,
Ben sende hayatı sevmiştim...
