Kül rengi ölüm ülkesi
ay gizemini yitirdiği yerde, gecenin karanlığı sabahla sözleniyordu
zaman, boynu kırılmış karanfillerin gözlerinde
aheste aheste dans ediyordu
şıhları
şahları
hükümdarları
gırtlağını temizlerken kül rengi ölüm ülkesinde
ellerinde altın hançer, egemenlik mayalanıyordu
adın sallanırken hayatın soğuk salıncağında
sen suskuların kıyılara sığmayan koynunda tüketirdin direncini
mateme bürünen gözlerin daha bir derinleşirdi
saklardın dudak izlerini ağıtlı ninnilerinde
gülmek yasak
ağlamak helaldi
yarası kumral
yaprağını hüzün kemirmiş ince sızılı çiçek
acısı tarifsizdir kanarken koklanmanın
toprağın en yumuşak sessizliğinde
emilirken şah damarında kanın
adanmaların azaltmazdı adının uçurumunu
kalsan koca bir yangın
gitsen tipilere tutulurdun
sen saklardın soluğunu koynunda
susacak kadar vurulurdun
coğrafyasına kazınmış bir mezarlıkta
tohumları yeşertmek düşerdi payına
yıllanırdı yenilginin rengi
kuşanıp gelirdi buyruk, afsız hükümlere gark edilirdin
yüreğinin çatladığı yerden, celsesiz taşınırdı yitiklerin
kaybederdin suretini umutsuzluk doğuran kimliğinde
sen hep kıraçları dinlerdin
hayata ölüm dedin
ölüme hayat
bu yüzdendi kendine göçerliğin
göğsünde körükleyemedin yaşama ateşini
efkarı sabırla harmanlayıp, vuslatı dağlara vurdun
ölüme alkış tutunca granit hüzünler
gözyaşında teselli, hıçkırığında yarenlik buldun
sığınacak yerin de yoktu, ağzı büyüdüğünde yalnızlığın
iliklerinde sakladın yaralarını, sen yalnızca düşlerini kanattın
ki doğmamış hürriyetin geleceğine bir kurşundu bu
kül salıyordu sayfalarında tarihler, eşiklere zül salıyordu
kör çağların taş yürekli tanıklığında
egemenlik ölümsüzleşiyordu
ve tüm masallar hükümdarların ağzında
tıpkı senin gibi sessizce bitiyordu
