Orucun Tanımı:
Oruç Farsçadaki “rûze”, pehlevî dilindeki “rûzek” kelimelerinin Türkçeleştirilmiş şeklidir. Arapçası “savm” veya “sıyam” dır. Sözlük anlamı, bir işten kendini tutmak, nefsini engellemektir. Bu iki kelime ve türevleri Kur’ân-ı Kerîm’de on üç yerde geçer. Orucun faziletlerinden ve hükümlerinden söz eden pek çok hadiste de savm ve sıyam kelimeleri kullanılmıştır.
Orucun İslâm dinindeki terim anlamı, tanyerinin ağarmasından (fecrin doğmasından) güneşin batmasına kadar oruç tutmaya niyet ederek ve oruçlu olduğunu bilerek yemekten, içmekten ve cînsi temastan uzak durmaktır. Dinen orucu bozan davranışlardan nefsi engellemeye “imsak” deni. İmsak’ın karşıtı “iftâr” dır. Oruca hiç başlamamak ve oruçlu iken onu bozacak davranışta bulunmak iftar olarak anıldığı gibi, güneş battıktan sona orucu açmaya da iftar denir. Oruç tutmayan, orucu vaktinden önce bozan veya vaktinde açan kimseye “muftır” adı verilir. Ramazan ayına, oruç ayı anlamına gelmek üzere “şehr-i sıyam” ve imsaka son verildiği için ramazan bayramına îdu’l-fıtr (oruç açma bayramı) denmiştir
Oruç, İslâm’ın beş şartından biridir. Yapılması farz olan ibadetler içinde yer alır. İslâm’ın beş temel üzerine kurulu olduğunu bildiren hadis-i şerifte bu husus vurgulanmıştır. (Buhârî, İman, 34, 40; İlim, 25; Şehâdât, 26; Âhâd, 5; Meğâzî, 69; Müslim, İman, 8, 19, 22; Ebû Dâvud, Sünnet, 15, 16; et-Tirmizî, İman, 3; Nesâî, Salât, 4; İman, 23; Sıyâm, 1; İbn Mâcê, Mukaddime 9; Muvatta, Sefer, 94; Nüsned, I, 162, 228; II, 93; IV, 201, 286) Ramazan orucunun farz olduğu Kitap, Sünnet ve icma-i ümmet ile sabittir.
