Umutlar denizinin ortasında bir adaya doğarız. Yakamızı bırakmayan bir
hisle yaşar gideriz: Bir şey eksik. Ama ne? Bir tamamlanmamışlık
hissiyle yaşarız. Bizi ne tamamlayacak?
Ne olursa her şey tamam olacak, eksiğimiz gediğimiz kalmayacak. İpin iki
ucu birbirine bağlanacak. Şimdi ile geçmiş, şimdi ile gelecek birbirine
bağlanacak. Sonra.. sonra bir daire kuracağız. Adadan umutlar denizine
dalar dalar çıkarız. Hep eksik olan şeyi bulup çıkarmak için. Sonra..
her dalıştan vurgun yiyerek çıkarız.
Önce ipin bir ucu çocukluktur diğer ucu büyüme umutlarıdır. İpin diğer
ucunu yakalamak için gece gündüz düşler kurarız. Ah bir şu okulu
bitirsek. Sınavların telaşı bitse. İstediğimiz liseyi bir kazansak her
şey tamam olacaktır. Kazanamayan, ipin ucunu kaçırdığını düşünür.
İstediği liseyi kazanan içinse ipin ucu bu sefer üniversite olur. İpin
iki ucu yine bir araya gelememiştir.
Lisedeyken iyi bir üniversite kazanınca her şey tamam olacak zannederiz.
Her şey tamam olmaz. Hep bir eksiklik duygusu. Sanki hiç bitmeyen bir
sonbaharın ortasındaymış gibi. Ne zaman geziye çıksak, vedalaşmak için
sanki.
Arzularımız, isteklerimiz kadar umut da bizi bırakmaz. İyi bir işimiz
olursa hayat tamamlanacaktır sanki. İyi bir gelirimiz olursa tüm
isteklerimizi karşılayacağımız düşüyle düşer kalkarız. Hep bir boşluğu
doldurmakla geçecektir hayat. Bu yüzden yorucu olacaktır. İnsan
yüreğinin ölümsüz arzuları doymayacaktır. Ne çok şey isteğimizi gördükçe
şaşkınlaşırız. Ne çok arzu, tabii ki ne çok da acı. Parçalanan, kopan
yaşamın sancısı. Şimdiye ne geçmişi ne geleceği bağlayabiliriz. Ne de
geçmişi geleceğe.
Belki de daha aşkın yaşantılara ihtiyacımız var diye düşünmeye başlarız.
Sevmek ve sevilmek, en anlamlı, en derin aşkı bulmak. Severiz, âşık
oluruz. O da bizi severse hayat tamamlanacaktır. Ruh ikizi düşüncesinin
çıkış noktası bu olsa gerek. Severiz ve çok seviliriz. Âşık oluruz, âşık
olunuruz. Adımıza şiirler bile yazılır. Birilerinin adına şiirler bile
yazarız. Neredeyse şair olacağızdır. Bilmeyiz ki şairlerin sonsuz derin
kalpleri en eksik kalplerdir. En saf haliyle sevilsek de hâlâ bir
tuhaflık vardır. Hâlâ hayat ek******. Birlikteyken dahi özlediğimizi
fark ederiz şaşkınlıkla. En çok birlikteyken korkuya kapılırız. Bu
dünyada birleşen, ayrılabilir de. İlkbaharın sonbaharı vardır. Gündüzün
gecesi. Aydınlığın karanlığı. Hayatın önünde ölüm dikilir. Bağlanmanın
önünde ayrılık. Koca bir dağ gibi dikilir. Sevdiğimiz dağlar bu sefer
bizi ayırır.
İpin iki ucu birbirine bağlanmalıdır. Bu bizim olmazsa olmazımızdır.
Ufukta bir umut belirir. Evlenirsek tamamlanacak, eksiğimiz
giderilecektir. Bize ait bir ev, bize ait bir yaşantı yegâne
kurtuluşumuzdur. Dört duvara bakakalırız. Bir şey ek****** ama ne?
Yakınlarımız bu evde eksik olan şey çocuk derler. Çocuksuz ev olur mu?
Umutlanırız. İpin diğer ucu bulunmuştur. Birinci kardeşiğumuz olur. Niye
hâlâ bir şeyler eksik? İkinci çocuk bizi kesin tamamlayacaktır. Hele
ikinci çocuk oğlan olursa. Hâlâ bir şeyler ek******.
Eksik olan şey kendimize bir türlü zaman bulamayışımızdır. Emekli olunca
eksik gedik kalmayacaktır. Büyük bir boşluğun içinde buluruz kendimizi.
Belki de bir deniz kenarında, ormanın içinde bir köyde ya da bir dağın
eteklerinde temiz havada tertemiz pınarlar arasında yaşarsak her şey
tamam olacaktır. Sonra?
Sonra, ölürüz. Hâlâ bir şeyler ek******.. Bu dünyada ipin iki ucunu
birbirine bağlayamamış, iki yakamızı bir araya getirememişizdir.
