Küçük bir kasabanin dört ayrı mahallesi varmış.
Birinci mahallede "Evet ama" lar yaşıyormuş.
"Evet ama"lar her zaman ne yapılması gerektiğini bildiklerini
düşünürlermiş. Yapma zamanı geldiğinde ise "evet, ama" diye
yanıtlarlarmış.
Yanıtları hep yanlış olurmuş. Suçu başkalarına atmakta da ustaymışlar.
İkinci mahallede "Yapıcam"lar yaşarmış.
Ne yapacaklarını bilirlermiş. Kendilerini yapacakları şeye adım adım
hazırlarlarmış, ama yapacakları sırada şanslarını kaçırdıklarının
farkına varırlarmış. Bu mahallede insanların dizleri dövülmekten yara
bere içindeymiş.
Yaşamı ertelememek için verdikleri kararı bile ertelerlermiş.
Üçüncü mahallede yaşayan "Keşke"cilerin hayatı algılama güçleri mükemmelmiş.
Neyin yapılması gerektiğini daima en isabetli şekilde bilirlermiş
ama maalesef her şey olup bittikten sonra. "Keşke"cilerin de başları hep
kanarmış, duvarlara vurmaktan!
Kasabanın en yeşil bölgesinde, en güzel evlerin olduğu mahallede ise;
"İyi ki yaptım" lar otururmuş.
"Keşke"ciler bu mahallede yürüyüşe çıkar, etrafa hayranlıkla
bakarlarmış. "Yapıcam"lar, "Keşke"cilerle birlikte bu mahallede
yürüyüşe çıkmak ister ama bir türlü fırsat bulamazlarmış. "Evet ama"lar
ise mahallenin güzelliğini görmek yerine, ağaçların gölgelerinin
yeterince geniş olmadığından, güneşin daha erken saatte doğması
gerektiğinden şikayet ederlermiş.
"İyi ki yaptım" mahallesindeki insanların kusuru da, beyinlerinde
mazeret üretme merkezlerinin olmamasıymış. Bu yüzden yaşadıkları ortam
her zaman güzel, düzenli ve huzurluymuş.
Bu hafta hep birlikte "İyi ki yaptım" mahallesine taşınmaya ne dersiniz ?
CAN DÜNDAR
